Zapoznanie się z porostami jako bioindykatorami jakości powietrza.
Uczniowie szukają powiązań między wybranymi gatunkami porostów a stopniem zanieczyszczenia powietrza, przy którym dany gatunek może jeszcze rosnąć.
Brak specjalnych wymogów
Karta pracy nr 7, kredki
Porosty są znane z tego, że są wskaźnikami jakości powietrza. Pobierają wodę, wraz z minerałami i innymi substancjami chemicznymi, całą powierzchnią swojej plechy. Dlatego substancje toksyczne mocniej na nie oddziałują. Porosty są szczególnie wrażliwe na zawartość dwutlenku siarki, związków fluoru i różnych substancji azotowych. Wrażliwość porostów zależy od wielu czynników. Gatunki rosnące na ziemi (epigeiczne) lub na skałach (epilityczne) są bardziej odporne na wpływ zanieczyszczeń niż te rosnące na drzewach (epifityczne). Głównym powodem jest fakt, że w koronach drzew zatrzymuje się znacznie więcej szkodliwych substancji niż na obszarach bezdrzewnych. Substancje te wchodzą w reakcję z wodą deszczową i spływają po pniu drzewa, gdzie rozwijają się porosty epifityczne. Najprostszym sposobem rozróżnienia wrażliwości porostów na zanieczyszczenia powietrza jest określenie rodzaju ich plechy. Wrażliwość na zanieczyszczenia rośnie w następującej kolejności: skorupiaste → listkowate → krzaczkowate.
Mocno zanieczyszczone powietrze: Misecznica grabowa (Glaucomaria carpinea),
Średnio zanieczyszczone powietrze: Złotorost ścienny (Xanthoria parietina),
Lekko zanieczyszczone powietrze: Tarczownica skalna (Parmelia saxatilis),
Prawie czyste powietrze: Mąkla tarniowa (Evernia prunastri),
Czyste powietrze: Brodaczka kępkowa (Usnea hirta),
Bardzo czyste powietrze: Odnożyca jesionowa (Ramalina fraxinea).