Gromada: Rośliny naczyniowe (Tracheophyta)
Klasa: Magnoliopsida
Rząd: Szparagowce (Asparagales)
Rodzina: Amarylkowate (Amaryllidaceae)
Roślina podlega w Polsce częściowej ochronie gatunkowej. Na światowej czerwonej liście IUCN posiada status LC (Least Concern) – gatunek najmniejszej troski. Na Polskiej czerwonej liście paprotników i roślin kwiatowych (2016 r.) posiada status NT (Near Thretened) czyli gatunek bliski zagrożenia.
Środkowa i południowa Europa. W Polsce głównie w Karpatach Wschodnich (w Bieszczadach, podgatunek L. vernum subsp. carpaticum) i w Sudetach (podgatunek L. vernum subsp. vernum), poza górami na Nizinie Śląskiej.
Podobnie jak w przypadku wielu innych gatunków uprawianych jako rośliny ozdobne, również śnieżyca jest zagrożona przez zbieranie kwiatów oraz wykopywanie roślin na naturalnych stanowiskach i ich sprzedaż bądź przenoszenie do ogrodów.
Śnieżyca wiosenna jest niewielką rośliną wieloletnią, o wysokości do 30 cm. Zakwita bardzo wcześnie (marzec, kwiecień). Z kulistej cebuli wyrastają 1 lub 2 bezlistne łodygi oraz 2, 3 lub rzadko 4 liście odziomkowe. Liście są żywozielone, równowąskie, szerokości do 13 mm. Dzwonkowate, wonne kwiaty (długości około 3 cm) zwieszają się pojedynczo (rzadziej podwójnie) na szczycie łodygi. Okwiat nie jest zróżnicowany na kielich i koronę, posiada 6 białych działek z żółtozieloną plamką blisko szczytu. Kwiaty są owadopylne. Owocem jest mięsista, kulistawa, żółtozielona torebka. Oprócz nasion, śnieżyca może się też rozmnażać przez wytwarzane pod ziemią cebule przybyszowe.