Świat Karpat - podręcznik do edukacji ekologicznej

W siedliskach łąkowych porosty nie znajdują optymalnych warunków do życia. Powód jest prosty – nie mogą konkurować z szybko rosnącymi roślinami naczyniowymi, które wykorzystują każdy skrawek ziemi. Krzaczkowate, listkowate, ale także skorupiaste porosty naziemne, można znaleźć na glebie tylko w miejscach, gdzie jej jakość, temperatura otoczenia lub opady nie są wystarczające, aby umożliwić wzrost innych roślin. Takim przykładem są murawy

położone po nawietrznej stronie stoków w strefie alpejskiej. Przechodząc przez taki teren w porze suchej, można usłyszeć trzeszczący odgłos, wywołany nadepnięciem na żółtawozielone krzaczkowate plechy żyłecznika halnego (Alectoria ochroleuca), Nephromopsis cucullata i N. Nivalis, a także na brązowe krzaczkowate plechy płucnicy islandzkiej (Cetraria islandica). Intrygująco wyglądają białawe spiczaste trzoneczki krzaczkowatej plechy szydliny różowej (Thamnolia vermicularis), które przypominają niewielkie kości. Znaczną część dywanów porostowych tworzą chrobotki m.in. chrobotek kubkowaty (Cladonia pyxidata), chrobotek strojny (C. bellidiflora), chrobotek leśny (C. arbuscula) i chrobotek reniferowy (C. rangiferina).

Innym rodzajem siedliska, które jest korzystne dla porostów naziemnych, są suche murawy na skałach. W szczelinach można znaleźć np. chrobotka listkowatego (C. convoluta), chrobotka widlastego (C. furcata), a także płucnicę islandzką.